بذر گشنیز

توضیحات

نام علمی : Coriandrum sativum
خانواده : Umbelliferae یا Apiaceae (چتریان)                                                                                                      گشنیزاز سبزیجاتی است که می توان هم بصورت خام و هم پخته در غذا و سالاد مصرف نمود. برای کاشت این سبزی نیاز به نور زیاد است و این سبزی برای جوانه زدن نیاز به آب فراوان دارد و همیشه خاک آن باید رطوبت خود را حفظ نگه دارد.گشنیز گیاهیی یکساله است که ارتفاع آن گاها به 160 سانتی متر نیز می رسد و دارای ساقه هایی از نوع منشعب هستند. برگ های این گیاه متناوب و دوشکلی است، یعنی برگ های پایینی بزرگ و دارای دمبرگ ولی برگ های بالایی باریک هستند.
گل آذین گشنیز از نوع چتر مرکب با گل های کوچک سفید تا صورتی می باشند و در انتهای ساقه های اصلی و
فرعی ظاهر می گردند . خاک مناسب کاشت گشنیز خاکی های شنی و حاصلخیز با زهکشی خوب نیاز دارد و بهترین PH  برای این گیاه 6/5 الی 7 می باشد. گشنیز گیاهی حساس به سرما است و دمای زیر 4 درجه سانتیگراد را نمی تواند تحمل کند. مناسبترین دما برای کاشت گشنیز 15 الی 20 درجه سانتیگراد می باشد.گشنیز نیاز آبی متوسطی دارد. بهتر است که زمین کاشت گشنیز را در پاییز شخم بزنید و در اسقند با دیسک هموار سازید. روش کاشت کرتی و ردیفی برای پرورش گشنیز مناسب است. بهتر است که بذرهای گشنیز را 12 الی 24 ساعت قبل از کاشت در آب خیس کنید. گشنیز را می توان در پاییز یا بهار کاشت ولیی کاشت بهاره گشنیز مرسوم تر است. بذرها را در عمق 2 الی 3 سانتیمتری خاک قرار دهید.
مقدار بذر مصرفی گشنیز 20 – 15 کیلوگرم در هکتار است. دوره رشد گشنیز 120 – 80 روز است که از اوایل بهار تا مرداد ماه به طول می انجامد. مناسب ترین علف کش برای مبارزه ب علف های هرز گشنیز “آفالون” و “مرکازین” به میزان 2 الی 5 لیتر در هکتار توصیه می شود. در صورتی که هدف برداشت میوه های گشنیز باشد ، آن را یکبار در سال برداشت می کنند.
میزان محصول گشنیز 1000 – 800 کیلوگرم دانه خشک در هکتار با رطوبت کمتر از 14 درصد است.
در صورتیکه هدف اندام های رویشی باشد ، گشنیز را در دو مرحله با داس یا موور برداشت می کنند.